Naar de top

Geliefde gemeente van onze Heer Jezus Christus,

Is het kijken van het nieuws veranderd, sinds je kinderen hebt?
Ik keek vroeger graag en veel journaal, maar dat is veranderd.
Even een avondje een onschuldige serie kijken
wordt minder onschuldig als er baby ogen op schoot meekijken.
M’n dochters hoeven niet alles te zien; en heel soms denk ik:
ach, wat heb ik je aangedaan, dat je in deze wereld groot moet worden.

Ze zien bloed, en vuur, zuilen van rook;
bloed, bij weer een schietpartij op weer een school;
vuur en lava, dat eilanden maakt en breekt.
en de walmende rook van brandende autobanden in Gaza.
Om dan nog maar te zwijgen over de dreiging die in lucht hangt.
Gaan noord en zuid Korea nu over vrede onderhandelen
of wordt de top verschoven?
En dan al die mot tussen regeringen. Corruptie en gierigheid.
Omkoping en zwijggeld; die storm is nog lang niet over.

In deze wereld komen de oude woorden van Joël op me af.
En dan krijg ik er een beetje een apocalyptisch gevoel van:
Tekenen op hemel en aarde, de zon die duister wordt,
de maan bloedrood, de dag van de Heer die komt.
de wereld gaat eraan, we maken de boel kapot,
en op het laatst zullen we ook zien hoe nodig het is,
dat Jezus binnenkomt, om de boel te fixen.
Om te laten zien hoe het eigenlijk moet: regeren.

We kennen deze woorden van Joël,
omdat Petrus ze in zijn pinksterpreek aanhaalt.
De Geest wordt uitgestort.
Mensen gaan dromen, profeteren; zien visioenen en tekenen.
Jezus’ leerlingen hebben tongen van vuur op hun hoofd,
en ook de tong in hun mond spreekt vol vuur, in alle talen.
En Petrus zegt dan: “Wat hier nu gebeurt, is aangekondigd door de profeet Joël.”

Het heeft me altijd geboeid, dat Petrus
hier zo’n lang citaat gebruik. Echt heel hoofdstuk 3.
Hij zegt: Wat hier gebeurt is aangekondigd door de profeet Joël.
Oh ja? Was er toen ook bloed, en vuur, en zuilen van rook?
Was toen de maan bloedrood?
En de zon verduisterd, alsof er een harige zak overheen getrokken was?
Handelingen vertelt daar niets over.
Maar dit gebeurt wel vaker in profetieën:
dat de tijden wat door elkaar lijken te schuiven.

Joël begint zijn profetie met: “Daarna zal zich dit voltrekken”.
Als Petrus begint met citeren, zegt hij: Hand 2:17
“Aan het eind der tijden, zegt God,
zal ik over alle mensen mijn geest uitgieten”
In het vuur van het moment neemt Petrus, vol van de Geest,
de vrijmoedigheid om het citaat iets aan te passen.
Niet zomaar “daarna”, maar helemaal “aan het eind”.

Joël kijkt vooruit naar de toekomst,
en het is alsof je naar bergtoppen in de verte kijkt:
Joël ziet Pinksteren, en vlak daarachter,
de ultieme climax, het hoogtepunt van de wereldgeschiedenis:
de dag van de Heer.
We zitten er als het ware tussenin,
na Pinksteren, maar nog voor dat einde.
Maar Joël ziet het samen. En ook Petrus ziet het gebeuren,
en hij weet nu hoe laat het is: het eind van de tijden.

Maar dat betekent dat we nu niet alleen Pinksteren vieren,
of de doop van 2 kleine mooie mensjes,
maar dat het vandaag dus ook nog: het eind van de tijden is.
We leven tussen die twee toppen:
dat hoogtepunt dat de Geest is uitgestort,
en het moment dat we bloed, vuur, en rook beter kunnen plaatsen.
Dan zullen we het zien,
de zon en maan, die verkleuren omdat God eraan komt…
“Dan komt de dag van de Heer, groot en ontzagwekkend.”
De tijd komt een keer aan zijn eind.
Daar kun je dan als een berg tegenop zien.
Wordt je dan bang? Wat doen we onze kinderen aan?
Is dit de wereld waar ze in groot moeten worden?

Maar Joël voorzag hoe de Geest ons toerust,
en Petrus zag het voor zijn eigen gebeuren.
De Geest die wordt uitgegoten.
Als je Joël leest leer je daar een aantal dingen over.
Ik wil er nu 4 bij langs gaan.

1. Het eerste is: we leren de tijd te verstaan.
TV kijken verandert niet pas als je kinderen hebt.
Het is ook al veranderd toen we de Geest kregen.
Elk bericht, goed of slecht, alle items die op nu.nl voorbijkomen,
elke keer dat we bloed, vuur of uitstootgassen, de wereld zien verzieken,
weten we hoe laat het is: het eind van de tijd.
Als je ogen open gaan voor de profetie van God,
als je de Geest hebt, en dat hebben we allemaal,
dan gaat alles schuiven.
Hij geeft ons de goeie visie, het zicht op de top.
En Petrus mag Joëls eerste woorden citeren als:
in de laatste dagen, het eind van de tijd.
We leren de tijd te verstaan.

2. Het tweede is: God is erbij.
Dat de Geest is uitgegoten, in ons is,
merk je bij iedereen die Jezus als zijn Heer en meerdere erkent.
Want niemand kan zeggen dat Jezus echt Heer is,
dan door de Geest. 1Cor 12:3
De Geest laat ons roepen om Abba Vader; Hij laat ons de Heer erkennen.
“Dan zal ieder die de naam van de HEER aanroept ontkomen:
op de Sion, in Jeruzalem, is een toevlucht te vinden,
zoals de HEER heeft beloofd;
ieder die hij roept zal worden gered.”

Onze kinderen zijn geroepen; wij allemaal zijn geroepen,
en ons allen is beloofd, dat toevlucht te vinden is.
Daar beginnen we onze dienst aan God altijd mee: Ps 121:1,2
“Onze hulp en onze verwachting is van God, onze Heer.
Hij die alles maakte, laat niet los wat Hij begon.”
Je kan tegen de bergen opzien, maar waar komt mijn hulp vandaan?
van God, hij geeft de tijd om onze toevlucht bij hem te vinden.
Zijn naam is over ons leven uitgesproken. God is erbij.

3. Het derde is daar een uitwerking van.
God is er niet zomaar bij, hij is er voor iedereen bij,
en hij is overal bij. Uitgestort over alle vlees.
Je zult het merken als een kind ontwapenend een liedje over God zingt.
Na het overlijden van mijn schoonmoeder, zong onze oudste dochter:
“Met Pasen kun je verder gaan, want Jezus is opgestaan,
de dood voorbij…” Dan moet je toch even slikken.
Ik weet niet of ze helemaal doorhad wat het voor ons betekende.
Maar juist daardoor was het zoveel zuiverder,
en mooier soms, dan hoe wij vaak geloven.
Dat is vol van de Geest. “Uit de mond van kleine kinderen…” Ps 8:3
Maar je hoort de Geest niet alleen zingen in alles wat jong is,
wat opgewekt is, of van nu is; maar ook in wat oud is.
En niet alleen wat vrij is, wat je relaxed vindt,
is vol van de Geest, maar ook slaven en slavinnen.
Uitslovers, waarvan jij misschien denkt
dat het aan iets ouds of slechts geketend zit,
ook dat kan vol zijn van de Geest.
Bijzonder hè? Hoe God structuren doorbreekt.
Maar dat vraagt van jou en mij,
om God te ontmoeten, om de Geest te zien,
ook op al die plekken waar je niet geloven kan, dat God daar is.

Als je vanavond je kinderen naar bed brengt,
kijk er dan eens naar, en zeg bij jezelf:
door jou ga ik iets van God zien.
Ik zal mijn geest uitgieten op al wat leeft,
Jullie zonen en dochters zullen profeteren, (…)
jongeren visioenen zien.
En kijk dan eens naar elkaar,
door jou mag ik iets van God zien.
Door mij mag jij iets van God zien.
En denk dan eens aan je ouders,
want ook zij hebben de Geest gekregen,
oude mensen die dromen dromen
Ook van hen kan ik nog iets leren van wie God wil zijn.

God laat zich vinden, ook op plekken waar je het niet verwacht.
Want heel de aarde is vervuld van zijn majesteit.
Engelen roepen het elkaar al een eeuwigheid toe: Jes 6:3
“Heilig, heilig, heilig is de HEER van de hemelse machten.
Heel de aarde is vervuld van zijn majesteit.”
En nu is die Geest van heiligheid uitgegoten, neergeplensd.
Alsof de hemel is overgestroomd van Gods goedheid.
We lopen nu ook vol van de Heilige.
Hemel en aarde zijn er vol van.
Doopwater droogt op, maar als God het geeft,
blijven we doorweekt, doordrenkt van de Geest van heiligheid.
Jong en oud, man en vrouw, slaaf en vrij, Jood en Palestijn.

4. En wat God dan geeft, zijn dingen die je eerder niet zag: dromen.
Hij geeft een nieuwe taal, dwars door al onze miscommunicatie, verwarring
laat Vader van zich horen in onze moedertaal.
God komt ontroerend dichtbij, in woorden en beelden en teksten.
Hij geeft een nieuwe eenheid, in onze verdeeldheid,
God zal voorzien, en laat zijn kerk zien wat nodig is.

En dat is eigenlijk het vierde.
Want ook wij kijken vooruit,
en jullie hebben vast zo je dromen voor je kinderen.
Maar dat betekent niet al mijn dromen van de Geest zijn.
Of dat elk visioen, overeenkomt met Gods toekomstvisie.
Waar ik van droom is een wereld
waarin een kind rustig journaal kan kijken.
Waarin een onschuldige rustig kan surfen, zonder haarzelf te verliezen.
Een wereld van vrede, van echtheid en verbinding.
En wat dromen jullie, voor jullie kinderen?

De dromen die van God komen, komen zeker uit,
maar mijn dromen en wensen, niet automatisch.
Vroeg of later ontdekken we dat niet alles een droomparadijs is.
Onze harde, wrede wereld botst, eigenlijk op zichzelf.
Zonder de Geest, gaan we kapot aan onszelf.
En als je die visie hebt, dan zie je ook die andere laag:
dan leer je het snappen,
dat een wereld die vol is van Gods heiligheid,
botst met alles wat hier gebroken is, wat fout en zondig is.
En dat kan niet anders eindigen, dan in bloed en vuur een rook.
Joël, ziet het allemaal in een in–een geschoven bergmassief.

Ik wil dat laten zien, hoe het soort menselijke dromen
van vrede en van een paradijs op aarde,
niet altijd overeenkomen met Gods visie.
Vrede op aarde, dat gaat niet vanzelf.
Jesaja had een droom:Jes 2:4
Hij zag hoe zwaarden werden omgesmeed tot ploegen
van speren worden harken en schoffels gemaakt.
geweren uit elkaar gehaald, en omgebouwd tot een bloeddrukmeter,
tanks worden tractoren.

Het is prachtig. Het gaat zeker gebeuren.
Dit is waar Jesaja van droomde, en ook mensen van dromen.
Dit spreekt mensen aan, ook niet–gelovigen.
Deze tekst staat voor het gebouw van de Verenigde Naties.
Maar mensen kapen deze droom.
Verlangen hier bij deze bergtop te komen,
maar dan wel via de makkelijke route.
Zonder God, buiten zijn heiligheid om.
Maar de geschiedenis bereikt niet haar top als landen zich verenigen.
Trots zeggen hoe we zelf van wapentuig werktuigen maken.
Maar is dat realistisch?
Alsof het zo makkelijk is om kernwapens op te geven.
Mislukken onze menselijke toppen niet?
Wie houdt zich nou aan het klimaatakkoord?
Dat lukt niet, zolang we zelf nog tuig zijn.

Joël moet eerst nog een andere droom zien.
Precies het omgekeerde staat namelijk in Joël 4,
als je even doorleest.Joël 4:9–15
“Roep de volken op: Bereid je voor op de strijd, laat je helden aantreden,
laat al je strijders nu ten strijde trekken!
Smeed je ploegijzers maar om tot zwaarden en je snoeimessen tot speren,
en laat de zwakke zich een held betonen.
Haast je, volken rondom, verzamel je.
– O HEER, zend dan uw legermacht daarheen! –
Laat de volken aantreden, laat ze optrekken naar de vallei van Josafat;
daar zal ik mijn oordeel over hen vellen.
Sla de sikkel erin, het is tijd om te oogsten.
Kom de wijnpers treden, de persbak is vol, de kuipen lopen over,
zó talrijk zijn hun misdaden.
Dichte drommen bijeen in de vallei van het oordeel!
Nabij is de dag van de HEER. Daar zal hij oordelen!
Zon en maan worden verduisterd, sterren doven hun glans.”

Gods weg naar vrede, naar goedheid, de eindbestemming,
de bergtop en uitkomst die vaststaat,
we komen er alleen via’ Gods route.

Wat wij dromen en hopen voor de toekomst,
is vrede en rust, en ruimte om je te ontwikkelen.
En volgens mij klopt het om zo over de hemel,
en de nieuwe aarde te denken.
Maar de weg er naar toe, is een stuk grilliger, dan me lief is.
Ik vraag het daarom nog een keer: Wordt je bang?
Wat doen we onze kinderen aan?
Is dit de wereld waar ze in groot moeten worden?

Maar het mooie vanmorgen is juist dat Joël dit ziet,
zo dicht op de bemoediging van Pinksteren,
dat God ook dan, erbij is, voor iedereen, jong en oud.
Hij overtuigt ons er ook van dat wij Gods kinderen zijn.
Het vuur van Gods oordeel is geblust door het water van de doop.
“Dan zal ieder die de naam van de HEER aanroept ontkomen,
op de Sion, in Jeruzalem, is een toevlucht te vinden,
zoals de HEER heeft beloofd; ieder die hij roept zal worden gered.”
En tegelijk is het vuur van de Geest niet weggegaan.
Als een vlammetje op je hoofd, als een teken, worden ook wij aangevuurd.
Want God is erop gebrand dat we een heilig leven leiden.
Hij stort zijn goede eigenschappen over ons uit.
Hij wil je vullen, doordrenken met zijn heiligheid.

Het is niet maar iets wat we dromen…
Maar samen met Joël en Petrus, zien we het met eigen ogen.
En geven we de fakkel door, ook aan onze kinderen.
God is erbij. Amen