Regen

Geliefde gemeente van onze Heer Jezus Christus,

Wachten op de regen.
Het is een lastig beeld om mee te voelen,
als je hier midden in de herfstbuien zit.
We wachten hier meer op pepernoten,
of totdat je sinterklaas– of kerstcadeautjes komen.
En dat wachten vinden we soms ook zó moeilijk,
dat je de tijd maar wat naar voren haalt.
Wachten op 5 december duurt zó lang …, we kunnen best een week,
of 2 week, of 1 maand eerder al je schoen laten zetten. Toch?

Of, wachten op iets waar je veel van hebt,
zoals de pepernoten in de trapkast,
tja, waarom zou je wachten om die zak open te maken?
Er is genoeg! En anders kopen we weer een nieuwe.
Maar wachten op iets wat zeldzaam is, wat kostbaar is …
Dat is wat anders.

Zijn er dingen waar jij naar uitkijkt, die echt uniek zijn,
die kostbaar zijn, omdat het niet vaak voorkomt, echt zeldzaam
en ook daardoor het wachten waard?

Het maakt ook nogal uit, of je invloed hebt op datgene waarop je wacht.
Wachten met eten tot je echt trek hebt,
en niet vast snoepen “want het is zo lekker!” ,
is een anders soort wachten, als wachten omdat je geen keus hebt,
of afhankelijk bent van anderen.
Wachten totdat die auto voor je nou eens doorrijdt.
Blijf jij dan geduldig?
Of in de wacht staan, aan de telefoon, of voor en kassa.
Of wachten op een verblijfsvergunning.
Stel je voor: Echt helemaal afhankelijk zijn
van die hele administratie en hopelijk zorgvuldige controles …

Iets soortgelijks zie je dus bij Jakobus.
Daar wordt het vergeleken met wachten op de vroege en op de late regen.
Een boer in het oude Israël was afhankelijk van de regen.
Je kon toen ook niet ff sproeien als het te droog was,
je was echt afhankelijk.
Het was zelfs een beetje spannend.
Wat je zaaigoed is geld waard,
je stopt het in de grond, je stopt het weg,
en je weet maar niet of het gaat opkomen.
De vroege regen zorgt ervoor dat het gezaaide ontkiemt.
Dus begint te groeien.
En de late regen is nodig voor verderop in het groeiproces.
Voor het laatste stukje, om tot bloei te komen.
Om de vrucht op te leveren waar je als boer op hoopt.

Wachten op regen. En echt afhankelijk zijn.
Die houding hebben wij met advent. We wachten op Jezus.
En net zoals de boer moet wachten op de regen, die twee keer komt,
zo wachten ook wij op Jezus, die 2 keer komt.
De eerste keer is al geweest, dat was met kerst.
Dat is waar we nu naar uitkijken.
We voelen mee met de profeten van het oude testament,
waar God belooft heel dichtbij te komen.
waar God belooft bij je te wonen.
Waar hij belooft dat het goed komt, hij komt met vrede.
Kerst is over een paar weken, en we kijken daar naar uit,
maar de echte, de eerste kerst, was zo’n 2000 jaar geleden.
Geen sprookje, maar echt gebeurt.

Het is alsof de eerste regen al is gekomen.
Het zaad is geplant, het begint te groeien.
Voorzichtig zie je de zaailingen hun kopjes boven de aarde uitsteken.
De boer is blij, want de eerste stap is gezet.
Nu goed het land bijhouden. Verzorgen.
Maar uiteindelijk heeft hij toch echt nog een keer regen nodig.
Voeding die de laatste groeispurt voedt.
Die zorgt dat er voldoende energie is om uiteindelijk te gaan bloeien.
Dat er vruchten komen. Dat het proces tot z’n doel komt: oogst.

Zo wachten wij totdat Jezus nog een keer komt.
Om de vruchten te plukken.
Als je leven vol is van liefde, vreugde en vrede, geduld, Gal.5:22,23
vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.
Om te genieten van hoe jouw en mijn leven, tot bloei komt.

Jakobus zegt daarbij: heb geduld. En even verderop:
wees standvastig. Alsof hij het nog eens versterk.
Wees niet alleen gedulig maar blijf ook geduldig.
Gestaag, stabiel, rustig wachten, en kallum an.

Iedereen die houdt van doorpakken, van doordoen,
van lekker de handen uit de mouwen,
iedereen die niet kan stilzitten, met met een beetje activisme in zn bloed,
die komt nu in opstand. He?
Kom op! Juist bij Jakobus zou je willen horen
dat geloof zonder werken dood is, niet alleen maar wachten. Toch?

Nouja. Weer even terug naar die boer.
reken maar dat die zijn handen uit de mouwen steekt.
Maar voor de regen moet hij toch echt wel zijn handen ophouden.
Of zelfs vouwen. Hij kon niet zoals wij ff makkelijk sproeien.
Regen? Vruchten van de Geest, Oogst? Dat moet echt van God komen.

En Jakobus werkt dat dan op twee grappige manieren uit.
Het eerste voorbeeld is om niet te klagen op elkaar.
En nogal wonderlijke manier van geduldig zijn, zou je misschien zeggen.
Maar als je klaagt, moppert, zeurt over een ander
als het niet goed genoeg is, is dat een vorm van ongeduld.
Want het is niet goed, daar heb je misschien gelijk in.
En je wil dat het nu al wel goed is.
Maar het punt is, daar gaan wij niet over.
Daarvoor zijn we afhankelijk.
En wij zijn niet de rechter, wij moeten niet oordelen.
Jakobus zegt het met zoveel woorden:
“Bedenk dat de rechter voor de deur staat.”
En jij en ik zijn dat niet. Hij gaat zelfs een stapje verder.
Als jij klaagt, als je een oordeel hebt,
dat roep je misschien wel een oordeel over jezelf af.
Jezus zei het eerder al zo: Mt.07:02
“Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden,
en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden.”
Alsof Jezus zegt: Ben jij dan zo volmaakt, als je van de ander verwacht?
En laat het dan ook maar zien …

Klagen over een ander, is een vorm van oordelen.
Op Gods stoel gaan zitten, alsof het al tijd is om te oogsten.
Je bent ongeduld op de oogst die God in het leven van de ander geven zal.
Beter kun je dus wachten. Geduldig blijven.
Hopen dat het gemis wat je bij de ander ziet, door God groeien zal.
Dat de ander goed zal worden.

Oefen er dus in, dat mensen je niet tegenvallen.
We zijn nu nog niet volmaakt. Dit is natuurlijk geen excuus
om alle zonde en gebreken dan maar te omarmen of OK te vinden.
Alsof God goedpraat wat nu nog niet volgroeid is.
Nee. Soms zijn de vruchten wrang.
We moeten nog rijpen. Maar God moet dat doen.
Geef hem de tijd, geef de Geest de tijd en de ruimte,
om zijn werk te doen.
God is degene op wie we wachten voor de regen, voor de laatste groeispurt.
Dus heb geduld. Dan komt het goed …

En het tweede voorbeeld is het voorbeeld van de profeten en van Job.
Ze moest lijden. Hadden het soms moeilijk.
Moesten veel ellende verdragen.
En ze tolereerden het. Ze verdroegen het. Ze bleven volhouden.
Bijzonder is dat Jakobus juist Job noemt.
Want wat bleef Job nou precies volhouden?
Job is nou niet echt een voorbeeld van stil in een hoekje zitten.
Geduldig wachten? Dat is niet waar ik meteen aan denk bij Job.

Maar Job bleef aanhoudend volhouden
dat God hem onrecht had aangedaan.
Zijn klacht was, dat God hem straf gaf alsof hij fout was.
Job bleef volhouden dat hij onschuldig was.
Maar hij bleef ook volhouden dat je ermee naar God toe moet.
Hij had God nodig. Anders dan zijn vrouw, bleef Job geloven.
God zoeken. In al zijn wanhopig, en getergt.
Hij hield zijn hand op: God, ik heb recht nodig!

En we voelen soms de spanning,
van je hand ophouden, tot in wanhoop een vuist maken naar God.
En misschien gaat Job voor je gevoel wel het randje over.
En zeker als het vorige voorbeeld is, dat je niet mag klagen over elkaar,
lijkt het vreemd om de klacht van Job weer juist goed te vinden.

Maar daar zit het verschil, hè?
Wij klagen soms over elkaar, maar Job richt zijn klacht naar God.
en op zijn manier deed hij daarmee God recht.
Zijn beroep op God, zijn wanhopige schreeuw om recht,
daarvoor was hij bij God aan het juiste adres.
En kan God zelfs zeggen dat Job recht van hem gesproken heeft. Job.42:08
Als je geduld tot het uiterste wordt beproeft,
als je moet lijden, klaag dan niet op elkaar,
reageer de frustratie niet af op je buurman,
die net als jij ook een klein ontkiemt zaailingetje is,
kwetsbaar en onvolgroeid.
Maar ga ermee naar God.
Volhardend, als een hond die zich erin vastbijt.
Soms getergt, gepijnigd en wanhopig als Job.
Soms met een groot vertrouwen als van andere profeten.
Maar hou vol, hou het vertrouwen en een geduld,
dat God je door het lijden heen brengt op een goede plek.
“Degene die standhielden prijzen we gelukkig!
U hebt gehoord hoe standvastig Job was, en u weet welke uitkomst de Heer gaf.”
Advent is een tijd van volhouden, van wachten op de toekomst.
Ook als je lijden moet.
Vertrouwen dat God je troosten en het goedmaken zal.

Jezus gebruikt het beeld van een boer die het onkruid laat staan.
In mijn makkelijke moestuin app krijg ik meldingen,
dat ik alle onkruid er telkens uit moet halen.
Soms leer je zaailingen of het onkruid een beetje herkennen.
Maar vaak lijkt het ook op elkaar.
En God laat het in zijn ondoorgrondelijke wijsheid bestaan.
En hij weet en ziet, dat het je nu kan verdrukken.
Dat je moet lijden. Dat je geloof aan alle kanten bevochten kan zijn.
Dat je tijd en aandacht en energie soms ook opgaat en opgeslokt wordt,
door de vele andere prikkels die er zijn in deze wereld.
Er is een grote competitie om aandacht en energie.
God laat het onkruid bestaan.

Hou houdt je dan het vertrouwen?
De karakterschets van God, waar Jakobus mee eindigt,
bij het niet klagen over elkaar, was dat God de rechter is.
Je zou dat verwachten als je kijkt naar Job, die om recht schreeuwt.
Maar de karakterschets van God die Jakobus nu naar voren haalt is:
“de Heer is immers liefdevol en barmhartig.”

Zie je hier hoe goed God weet wat we nodig hebben?
Als we mopperen en de ander de grond in praten krijg je de waarschuwing,
er is maar 1 rechter; dat ben niet jij, maar dat is God.
Maar als je diep geraakt bent door lijden, dan is er troost.
Zalf op de wonden. Liefde en genade.
En precies dat voedt het vertrouwen dat God voor je zorgen wil.
Hij weet wat ik nodig heb.
Hij weet dat geduld hebben niet altijd makkelijk is,
Hij weet dat volhouden lastig is. Maar hij zal helpen.
Hou dus vol en heb geduld. Het komt.
Zoals hij ook die hardwerkende boer,
zijn twee seizoenen met regen geeft.
Om te ontkiemen, en om tot bloei te komen.
En dat jaar na jaar. Daar twijfelt de boer niet aan.

Zo leven we van wat God geeft. Echt afhankelijk.
Daarbij mag je eerlijk je dorst en nood en pijn bij God brengen,
maar kijk naar al die eerdere seizoenen, waar God die boeren
ook zijn regen gaf. En kijk naar wat al ontkiemt.
Geloof het maar. Het komt. Hij komt.

Amen